Με θλίψη βλέπουμε σήμερα το σκληρό πρόσωπο του παραρτήματος του Κέντρου Εκπαίδευσης και Αποκατάστασης Τυφλών (ΚΕΑΤ) Θεσσαλονίκης, το οποίο εκφράζεται μέσα από την θέση της κοινωνικής λειτουργού του Ιδρύματος και της Διευθύντριας του παραρτήματος Θεσσαλονίκης, σχετικά με το προκύψαν θέμα της διαμονής στο οικοτροφείο του Ιδρύματος των δύο τυφλών αδελφών. 
 Ενώ το Ίδρυμα όφειλε να δείξει την απαιτούμενη μέριμνα και σεβασμό στο πρόβλημα με κινήσεις  ένταξης κάτω από την ομπρέλα προστασίας του, τηρώντας τουλάχιστον τα προσχήματα,  μιλάει ωσάν να πρόκειται για ένα ξένο πρόβλημα που δεν αφορά τη λειτουργία ενός φορέα προστασίας Τυφλών. 
 Όλα όσα προασπίζεται η Διευθύντρια του παραρτήματος Θεσσαλονίκης με δηλώσεις της στα ΜΜΕ στις 6 Μαρτίου 2014 αλλά και η κοινωνική λειτουργός του Ιδρύματος, είναι απαράδεκτα και δεν τιμάνε το ρόλο και τη θέση τους. 
Όσο δεν υπάρχει άλλη δομή προστασίας των Τυφλών, το Ίδρυμα οφείλει να είναι στο πλευρό των Τυφλών και όχι να αντιμετωπίζει αυτούς σα να είναι ξένο σώμα. 
 Το αυτονόητο θα ήταν να γίνουν δεκτά τα δύο αδέλφια στη Σχολή Τυφλών, έστω και προσωρινά, να προταθεί από το Ίδρυμα η σύσταση επιτροπής συμπαράστασης με όλη τη νόμιμη διαδικασία όπως συνηθίζεται σε αντίστοιχες περιπτώσεις και κατόπιν εάν κριθεί ότι μπορούν να διαμείνουν αυτόνομα με αξιοπρέπεια σε οποιαδήποτε κατοικία κλπ (καλύπτοντας πιθανώς τις πάγιες ανάγκες εξ ιδίων) να προχωρήσει η Σχολή σε αυτό, πάντα υπό την ευθύνη και εποπτεία της Διεύθυνσης ΚΕΑΤ Θεσσαλονίκης. 
Δυστυχώς βλέπουμε τη Σχολή Τυφλών να απεμπολεί το ρόλο τον οποίο της έχει αναθέσει η Πολιτεία και μάλιστα σε έμμισθες θέσεις ευθύνης. Υπό αυτές τις συνθήκες και μη υπάρχουσας άλλης δομής, οι διοικούντες οφείλουν  να σεβαστούν το ρόλο του παραρτήματος ΚΕΑΤ Θεσσαλονίκης, που από την ίδρυσή της αλλά και μετά τη συγχώνευση με το ΚΕΑΤ, διατηρούσε και διατηρεί τις υπηρεσίες Εκπαίδευσης και Προστασίας για όλους τους Τυφλούς, ανεξαρτήτως ηλικίας, καθώς και για τους Τυφλούς με πρόσθετες αναπηρίες.