3^η ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ – ΜΕΡΑ ‘Η ΝΥΧΤΑ ΤΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ;

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

 Η φετινή 3^η Δεκέμβρη, Παγκόσμια Ημέρα των Ατόμων με Αναπηρίες, βρίσκει κατακτήσεις δεκαετιών στη χώρα μας από μήνα σε μήνα καταρρίπτονται, και οι οποίες είχαν να κάνουν περισσότερο με οικονομικά κεκτημένα, βασισμένα σε ένα μονεταριστικό μοντέλο της σύγχρονης κοινωνίας, παρά με θεσμούς και υποδομές. Αποτέλεσμα όλων αυτών, σήμερα, με τις περικοπές των χρημάτων, να φαίνεται η γύμνια του Κράτους στην έλλειψη θεσμικού πλαισίου και υποδομών και παράλληλα να φαίνεται ξεκάθαρα στο αύριο ένας νέος «Καιάδας» για τα άτομα με αναπηρίες.

 Βαρύτατες ευθύνες φέρει η Πολιτεία συνεπικουρούμενη από το επίσημο αναπηρικό κίνημα. Σήμερα, την ύστατη στιγμή, βλέπουμε το βάρος να και από τις δύο μεριές (Πολιτεία και επίσημο αναπηρικό κίνημα) να εστιάζεται αποκλειστικά στο οικονομικό κομμάτι των συνομιλιών, αδιαφορώντας για το ουσιαστικό κράτος Πρόνοιας, που έχει να κάνει με Υποδομές, κατ’ οικον βοήθεια, απασχόληση, ανεργία, εκπαίδευση και άλλους τομείς, και μάλιστα όταν σήμερα το Κράτος έχει στα χέρια του το πολύτιμο εργαλείο της καταγραφής των ατόμων με αναπηρίες που πραγματοποιήθηκε στις αρχές του 2012. Και στο παρελθόν εξάλλου είχαν πραγματοποιηθεί ανεπίσημες απογραφές των ατόμων με αναπηρίες, χωρίς όμως η Πολιτεία να προσανατολίζεται στην βελτίωση της ποιότητας ζωής των ΑμεΑ, χρησιμοποιώντας τα ποσοτικά και ποιοτικά χαρακτηριστικά των απογραφών αυτών, κάνοντας τες να μοιάζουν περισσότερο με οικονομίστικες πρακτικές παρά ως ένα μέτρο ουσίας. Για παράδειγμα, ενώ από τους 20.000 τυφλούς οι εργαζόμενοι σήμερα είναι μόλις 130, ποσοστό πολύ κάτω από το ένα τοις εκατό, κανείς δεν ασχολείται με το πρόβλημα της ανεργίας και της απασχόλησης του χώρου, κάτι που δείχνει τη στρεβλή αντιμετώπιση της πραγματικότητας.

Αυτό δυστυχώς που φαίνεται στη κοινή γνώμη, είναι η κορυφή του παγόβουνου, που αφορά μόνο ένα 10 τοις εκατό των ατόμων με αναπηρίες (που σαφώς έχει τα μύρια προβλήματα), κρύβοντας πολύ καλά το υπόλοιπο 90 τοις εκατό (το οποίο έχει τα ίδια και περισσότερα προβλήματα), το οποίο βρίσκεται εκτός συνδικάτων και για το οποίο δεν υπάρχει η παραμικρή μέριμνα από την Πολιτεία, με αποτέλεσμα όλο το βάρος να το επωμίζονται οι οικογένειές τους και πολύ περισσότερο οι ίδιοι οι Ανάπηροι.